Met het hele gezin samen aan tafel zitten, thuis of op restaurant, vertellen, discussiëren, plagen, praten, lachen,… daar geniet ik zo hard van. Of een rit samen in de auto met één of meerdere van de kinderen. Korte gesprekjes over van alles en nog wat. Ik word daar gelukkig van.
Ze worden groot. En dus zelfstandiger. Ze maken zich op om op eigen benen te staan. En ze ontwikkelen zich godzijdank op een manier die we fijn vinden. Ze zijn optimistisch, veerkrachtig, behulpzaam, zelfstandig, gezond kritisch, nieuwsgierig, leergierig, zorgzaam, warm, humoristisch. Ze kunnen relativeren en het zijn doorzetters.
Hen loslaten is een uitdaging. En geeft een dubbel gevoel: ik heb niet liever dan dat ze om me heen zijn, maar te lang en te veel is ook niet goed, want het is nodig en goed dat ze hun eigen weg beginnen te gaan en we genieten ook van de tijd met ons tweetjes en voor onszelf.
Langzaamaan evolueren we zo naar de volgende levensfase. Wat vliegt de tijd…
#kleingelukje – groot geluk
3 februari 2020Selectieve aandacht
12 januari 2020Australië brandt. Verschrikkelijk. Mensen willen helpen. Om de dieren te redden, de natuur te herstellen, voor heropbouw te zorgen, aan preventie te doen. Mooi.
Hoe zou het intussen zijn met de bootvluchtelingen die door Australië in mensonterende omstandigheden gevangen gehouden worden op het eiland Manus?
Zien we het eerste als een natuurramp waar niemand schuld aan heeft, die onschuldige slachtoffers maakt, die wij moeten helpen?
En het tweede als ‘eigen schuld, dikke bult’? Blijf thuis, kruip niet in een bootje en dan beland je niet op dat vreselijke eiland?
Er valt veel te zeggen over de keuze van mensen om uit hun land te vluchten op zoek naar een beter leven, maar waarom zouden we mensen ooit op een mensonterende manier behandelen? We zouden toch op zijn minst kunnen nastreven om mensen menswaardig te behandelen? Misschien lukt dat niet altijd even goed (in het heetst van de strijd, persoonlijke issues, onvermogen enz. enz.), maar in dit geval…? Een land dat geld heeft, mogelijkheden heeft, niet in oorlog is, en dan nog zolang zoveel mensen zo behandelt? Dat klopt niet. Maar blijkbaar raakt ons dat minder dan brandende koala’s.
Of vergelijk ik nu appelen met peren?
Contemplatie
5 januari 2020De overgang van het ene naar het volgende jaar is voor mij altijd een beetje een periode van contemplatie. Vrije dagen, momenten in de auto naar en van familiefeesten, meer thuis dan gewoonlijk,… het leven is druk in die dagen, maar valt ook een beetje stil. Ik kijk dan automatisch terug naar wat voorbij is en vooruit naar wat komen gaat.
Het afgelopen jaar was een pijnlijk jaar. We kregen onverwachte klappen uit onverwachte hoek. Als ik daar naar terugkijk, ben ik nog altijd verwonderd. Hoe kunnen mensen, van wie ik dacht dat ze ons door en door kenden, tegenover wie ik mijn ziel bloot gelegd heb, bij wie ik helemaal mezelf ben geweest, ons zo fout beoordelen? Hoe kan het dat ze een mening over ons hebben die voor ons totaal niet klopt? Dat ze ons eigenschappen en kenmerken toedichten die we helemaal niet bij onszelf herkennen? Dat ze er niet in geslaagd zijn om onder het water te kijken en te zien waar ons gedrag vandaan komt? (Ik zie gedrag als het deel van een ijsberg dat boven het water uitsteekt en dus zichtbaar is. De verklaring voor het gedrag zit onder de waterspiegel verborgen, soms gemakkelijk te vinden, soms moeilijker.) Dat ze conclusies getrokken hebben die helemaal niet kloppen?
Dat heeft me zo van mijn stuk gebracht, dat ik me teruggetrokken heb en bang geworden ben om mensen in vertrouwen te nemen en de diepere lagen van mezelf te laten zien. Ik ben mezelf nog wel, ik praat en lach, ik maak plezier, ik zeg wat ik denk en voel, maar ik ga nog zelden in de diepte, tegen heel weinig mensen.
En, heel vreemd, ik mijd niet alleen de mensen die ons deze klappen hebben toegebracht, maar ook alle mensen in een weide kring rond hen, kortom, de mensen uit ons dorp. Ik lijk ook tegenover hen wantrouwen te voelen. Want misschien hebben ze wel hetzelfde idee over mij? Vinden zij ook dat ik te veel dit en te weinig dat ben? Misschien vergis ik me ook in hen? Misschien kunnen we op hen evenmin vertrouwen? Misschien verkiezen ook zij contact met andere vrienden boven contact met ons? Het is absurd, want ‘in hetzelfde dorp’ wonen en ‘zich in dezelfde kringen begeven’ kan toch onmogelijk een criterium zijn om mensen over dezelfde kam te scheren? Ik kan het niet verklaren, maar toch merk ik dat ik afstand houd. Met niemand contact zoek. Op feestjes snel naar huis wil. Gesprekken en toevallige ontmoetingen oppervlakkig houd.
Tegelijkertijd spreek ik graag af met mensen buiten ons dorp die ons al langer kennen en ons nooit ontgoocheld hebben. Bij wie we voelen dat er geen verborgen agenda’s zijn, dat ze eerlijk en oprecht zijn en ons nemen zoals we zijn.
En ik geniet van de momenten met mensen die ik in een andere omgeving heb leren kennen. In de fotoles, in de bakles, via het werk, in FB-groepjes,… Dat voelt zo ontspannen, zo veilig, zo gezellig, zo fijn,… Geen verplichtingen, niet op eieren hoeven te lopen, geen speciale verwachtingen,…
Het zijn vreemde gedachtekronkels, die af en toe de kop opsteken. Ik verdiep me er niet te veel in. Ik laat het leven komen zoals het komt. In deze jaarlijkse contemplatieperiode houden deze gedachten me even wat meer bezig, maar ondanks het vele verdriet door die onverwachte klappen uit onverwachte hoek ben ik het afgelopen jaar doorgaans heel gelukkig geweest. Zoals ik in mijn vorige stukje al schreef: door de warmte van ons gezin, de humor en veerkracht van onze kinderen, de sterke band met manlief, de vele fijne ervaringen, de mensen om ons heen die ons graag zien en er voor ons zijn, de kansen die we krijgen, het plezier dat we beleven aan de omgang met mensen met wie het contact wél goed is,… Er is zoveel om gelukkig en dankbaar voor te zijn.
Tijd om de periode van contemplatie af te sluiten. De vakantie is morgen voorbij. We gaan weer over tot de orde van de dag. En zien wel hoe het leven zal lopen in 2020.
Dit was 2019
2 januari 20202019 was een jaar met veel putten en hobbels in de weg die we niet zagen aankomen en ons onderuit haalden. Ontgoocheling, teleurstelling, pijn en verdriet, dat waren de lastige emoties waar ik, meer dan me lief was, mee om moest zien te gaan. Ik was van slag en plooide terug op mezelf, manlief en de kinderen.
Gelukkig was 2019 ook een jaar waarin ik eens te meer vaststelde dat ons gezin sterk en veerkrachtig is, dat we vooruit willen en de moed niet laten zakken, dat we vechters zijn en dat humor ons verbindt.
De warmte en steun van zoveel mensen heeft ons deugd gedaan. Mensen die misschien niet eens zelf beseft hebben dat ze als zalf op onze gekwetste ziel waren. Zalf, omdat ze er voor ons waren, omdat ik ongecompliceerd met hen kon omgaan, praten, chatten, lachen,…
2019 was ook een jaar van nieuwe ontmoetingen, nieuwe vriendschappen, nieuwe kansen, nieuwe uitdagingen. Een jaar waarin zoveel ‘projecten’ me energie gaven, energie die ik nodig had om mijn kwetsuren te laten helen.
Ik voel me nog kwetsbaar en het vertrouwen is nog wankel. Maar zoals ik digitaal iedereen ‘serendipity: finding something good without looking for it’ toewenste, wens ik dat ook manlief, de kinderen en mezelf toe. En daarmee stap ik 2020 in.
Licht in de duisternis 